Ο Αμίρ δεν περίμενε να δει κάτι τέτοιο από την πρώτη μέρα που πήρε το μετρό. Κανονικά θα έπαιρνε το αυτοκίνητό του, αλλά το αυτοκίνητό του βρισκόταν στο γκαράζ και έτσι έπρεπε να πάρει το μετρό για τις επόμενες ημέρες. Η καρδιά του Αμίρ βυθίστηκε στη θέα του σκύλου, μόνος και ευάλωτος στη μέση του χαοτικού σταθμού.
Ωστόσο, όταν μπήκε στο βαγόνι, ο σκύλος πήδηξε κι αυτός μέσα. Κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο σκύλο, εκτός από τον Αμίρ. Το μεγάλο πλήθος ενδιαφερόταν πολύ περισσότερο να βρει μια θέση. Όλοι έσπρωχναν και έτρεχαν να μπουν μέσα και δεν έδειχναν καν να ενδιαφέρονται ή να βλέπουν ότι υπήρχε ένας σκύλος μέσα στο όχημα. Ο Αμίρ αναρωτήθηκε τι συνέβαινε.