Όταν άρχισε η χειρουργική επέμβαση, τα χέρια του χειρουργού παρέμειναν ακλόνητα, παρά την αβεβαιότητα που διαφαινόταν. Η πρώτη τομή εκτελέστηκε με μεγάλη ακρίβεια, διαπερνώντας τη σιωπή που κάλυπτε το χειρουργείο.
Το δωμάτιο βούιζε ήσυχα με το ρυθμικό μπιπ των οθονών και τις περιστασιακές υπόκωφες ανταλλαγές λέξεων μεταξύ του ιατρικού προσωπικού. Κάτω από τη θολούρα της αναισθησίας, η συνείδηση του Ρόχαν ταλαντευόταν ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε μια ονειρική κατάσταση. Τότε, απότομα, κάτι άλλαξε την ατμόσφαιρα του δωματίου…
Ένας συλλογικός αναστεναγμός διέσχισε τη σιωπηλή σιωπή του δωματίου. Ο χειρουργός σταμάτησε στη μέση της κίνησης, με τα χειρουργικά εργαλεία στα χέρια του και τη δυσπιστία αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Ο βοηθός του, μια νεαρή νοσοκόμα, κοίταξε με ορθάνοιχτα μάτια τον τρόμο στην ανοιχτή κοιλότητα. Και οι δύο αντάλλαξαν ματιές, η σιωπηλή επικοινωνία τους αποκάλυπτε το αμοιβαίο σοκ τους. Τι συνέβαινε;