Η αίθουσα έπεσε σε εκκωφαντική σιωπή καθώς συνειδητοποιήθηκε η αλήθεια. Αυτό που βρισκόταν μέσα στην κοιλιά του Ρόχαν δεν ήταν ένα αδέσποτο όργανο ή ένας επαναστατικός όγκος, όπως είχε αρχικά υποψιαστεί κανείς. Αντίθετα, μέσα στον Ρόχαν είχε φωλιάσει με ασφάλεια μια πλήρως σχηματισμένη ανθρώπινη μορφή – μια αλήθεια τόσο σουρεαλιστική που διέκοψε την ήρεμη ατμόσφαιρα του δωματίου, αντικαθιστώντας την με σοκ.
Αυτή η απροσδόκητη μορφή, αυτή η μπερδεμένη παρουσία, παρουσίαζε αναμφισβήτητα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Είχε άκρα και κορμό, μια μορφή που έφερε μια παράξενη ομοιότητα με έμβρυο. Ένα κύμα έκπληξης κατέκλυσε το δωμάτιο, αφήνοντας ακόμα και τους πιο έμπειρους χειρουργούς να μην μπορούν να μιλήσουν. Πώς ήταν δυνατόν; Θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν μια ιατρική επιπλοκή, όχι μια ανθρώπινη ζωή ενσωματωμένη σε μια άλλη.
Καθώς το σοκ υποχώρησε, αναδύθηκε μια συνειδητοποίηση που έμοιαζε να αιωρείται βαριά στον κρύο, αποστειρωμένο αέρα. Αυτή η οντότητα, αυτή η μικροσκοπική μορφή, δεν ήταν απλώς μια τυχαία ανάπτυξη- ήταν ο δίδυμος του Ρόχαν. Κοιμισμένη, μη ανεπτυγμένη, είχε με κάποιο τρόπο βρει το δρόμο της στον πυρήνα της ύπαρξης του Ρόχαν, ένα φάντασμα της γέννησής του που το σκίαζε σε όλη του τη ζωή.