Στο ρυθμό της φύσης βρήκε παραλληλισμούς με τη ζωή του. Παρατηρούσε τους σπόρους που φύτευε, καθρεφτίζοντας τη δική του ύπαρξη. Οι σπόροι ήταν θαμμένοι στο σκοτάδι, τυλιγμένοι και θρεμμένοι από το χώμα, όπως ακριβώς και ο δίδυμός του, κοιμισμένος και τυλιγμένος μέσα του. Τους παρακολουθούσε να μεγαλώνουν, να υψώνονται προς τον ήλιο, ανθεκτικοί απέναντι στις καταιγίδες και την ξηρασία, ενσαρκώνοντας τον δικό του αγώνα κατά τη διάρκεια του αρχικού σοκ και της επακόλουθης αποδοχής της κατάστασής τους.
Παρακολουθούσε κάποια φυτά να πλέκονται μεταξύ τους, στηριζόμενα το ένα στο άλλο, θυμίζοντας το δεσμό που μοιραζόταν με τον σιωπηλό δίδυμό του. Ακόμα και τα παράσιτα και τα ζιζάνια που απειλούσαν τη φυτεία του είχαν απήχηση, συμβολίζοντας τις προκλήσεις που προσπάθησαν να βάλουν τέλος στη ζωή του, αλλά τις οποίες κατάφερε να ξεπεράσει.