Καθώς ο ήλιος βυθιζόταν κάτω από τον ορίζοντα, ρίχνοντας μεγάλες σκιές στα χωράφια, ο Ρόχαν παρέμεινε σιωπηλός. Η ζωή του δεν ήταν εύκολη, αλλά ήταν αποκλειστικά δική του. Κάθε πρόκληση τον είχε διαμορφώσει, μετατρέποντάς τον σε έναν άνδρα με δύναμη και αντοχή. Έφερε τις ουλές του όχι ως σημάδια ενός ταραγμένου παρελθόντος, αλλά ως σύμβολα επιβίωσης, κάθε μία από τις οποίες έλεγε μια ιστορία δυσκολιών, ανθεκτικότητας και, πάνω απ’ όλα, μιας διαρκούς θέλησης για ζωή.
Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή του Ρόχαν βρήκε ρυθμό. Βρήκε την αγάπη, την αποδοχή και τον σεβασμό – όλα τα πράγματα που έμοιαζαν τόσο απρόσιτα στη σκιά της κατάστασής του. Η εμπειρία του του έδωσε μια μοναδική προοπτική για τη ζωή που τον έκανε να εκτιμήσει τις μικρές στιγμές, τις απλές απολαύσεις που είχε να προσφέρει η ζωή. Παρά τις εξαιρετικές συνθήκες της ύπαρξής του, ο Rohan διαπίστωσε ότι οι πιο βαθιές στιγμές ήταν συχνά οι πιο συνηθισμένες.