Καθώς τα χρόνια περνούσαν και ο Ρόχαν γερνούσε, η χαρακτηριστική του κοιλιά έγινε αποδεκτό μέρος της προσωπικότητάς του. Ο εκφοβισμός μειώθηκε και οι προσβλητικές λέξεις έχασαν τη δύναμή τους, ή τουλάχιστον έτσι έπεισε τον εαυτό του. Αφού τις άκουγε τόσο συχνά, δεν πρόσεχε πια σχεδόν καθόλου όταν οι χλευασμοί και οι ψίθυροι τον ακολουθούσαν στους δρόμους.
Ωστόσο, η αδυσώπητη πορεία του χρόνου εισήγαγε μια τρομακτική επιπλοκή. Το προεξέχον στομάχι του Ρόχαν άρχισε να επηρεάζει τη ζωή του με τρόπους που ξεπερνούσαν κατά πολύ την περιφρόνηση της κοινωνίας. Αγωνιζόμενος να αναπνεύσει μετά την παραμικρή προσπάθεια, βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα νέο και καταπιεστικό βάρος στο στήθος του που δεν υπήρχε πριν. Το σώμα του, το οποίο προηγουμένως συνεργαζόταν μαζί του, έμοιαζε τώρα να εργάζεται εναντίον του.
Κάθε μέρα γινόταν ένας αγώνας ενάντια στην ίδια του τη σωματική διάπλαση. Η καρδιά του χτυπούσε με μια ένταση που του ήταν άγνωστη, και κάθε παλμός του αντηχούσε την αυξανόμενη ανησυχία του. Κάθε αναπνοή γινόταν ένας αγώνας, μια μάχη για επιβίωση ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό. Τι του συνέβαινε;