Ο Pradeep κοίταξε τον γιατρό με μια σιωπηλή ερώτηση στα μάτια του. Ωστόσο, η σκυθρωπή έκφραση στο πρόσωπο του γιατρού προκάλεσε ένα αίσθημα τρόμου στην καρδιά του. “Pradeep”, άρχισε ο γιατρός, αφήνοντας μια βαριά παύση να διανθίσει τη σιωπή, “η εγχείρηση αποδεικνύεται ότι διαρκεί περισσότερο απ’ ό,τι αρχικά αναμενόταν. Η κατάσταση της γυναίκας σας είναι σταθερή, αλλά είχαμε επιπλοκές”.
Συνέχισε, με μια κλωστή αποφασιστικότητας στη φωνή του, “Γνωρίζαμε ότι το να αποτολμήσουμε αυτή την επέμβαση εμπεριείχε κινδύνους, αλλά κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αποκαταστήσουμε την υγεία της”. Ο Pradeep κοίταξε τον γιατρό, με τη δυσπιστία να τον κρατάει στη θέση του. Θα μπορούσε πραγματικά να συμβεί αυτό; Οι λέξεις του ξέφευγαν. Ο άνετος τόνος του γιατρού, σαν να συζητούσε ένα καθημερινό γεγονός, συγκρούστηκε με τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αλλά τι μπορούσε να κάνει; Είχε μείνει ανίσχυρος, αναγκασμένος να υπομείνει αυτή την ανήμπορη αγρυπνία. Έκανε ένα σιωπηλό νεύμα και κάθισε. Η αναμονή θα ήταν μεγάλη…