Φτάνοντας στο νοσοκομείο, έσπευσαν στα επείγοντα περιστατικά, περιμένοντας να λάβουν άμεση περίθαλψη. Ωστόσο, αυτό που τους περίμενε ήταν μια χαοτική σκηνή με πολύβουο πλήθος. Το δωμάτιο ξεχείλιζε από ένα ποικίλο μείγμα ατόμων, διαφορετικών ηλικιών και με πληθώρα τραυματισμών.
Παρά την ένταση του πόνου της Λίλι, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε ένα παιχνίδι αναμονής, το οποίο αύξησε την απογοήτευση του Πραντίπ. Η ανυπομονησία του μεγάλωνε κάθε στιγμή που περνούσε: “Πώς μπόρεσαν να αφήσουν τη γυναίκα του να υποφέρει χωρίς άμεση βοήθεια;”. Σκανάροντας το γεμάτο δωμάτιο, συνειδητοποίησε ότι η αναμονή για βοήθεια δεν θα ήταν καθόλου σύντομη.
Η Λίλι επιδίωξε προσεκτικά να ξεκουραστεί στο μοναδικό άδειο κάθισμα, με το σώμα της να τρέμει σε κάθε επώδυνο τράνταγμα. Εν τω μεταξύ, ο Pradeep ανέλαβε τη διαδικασία του check-in, με το μυαλό του θολωμένο από την ανησυχία και την αδυναμία. Η ρεσεψιονίστ, προσπαθώντας να προσφέρει κάποια επίφαση καθησυχασμού, έδωσε ένα προσωρινό χρονοδιάγραμμα, που κυμαινόταν από μισή ώρα έως την τρομακτική προοπτική των τριών ή και τεσσάρων ωρών.
Το βάρος της αγωνίας της Λίλι ήταν πολύ βαρύ για να το αντέξει. “Σε παρακαλώ, κάνε κάτι, Πραντίπ”, φώναξε. Ο Pradeep ευχόταν να είχε τη δύναμη να απαλύνει τον πόνο της, αλλά η πραγματικότητα ήταν σκληρή και ανυποχώρητη. Μπορούσε μόνο να της κρατήσει σφιχτά το χέρι, προσφέροντας τη σιωπηλή του παρουσία ως ένδειξη υποστήριξης, αλλά αυτό δεν θα την έβγαζε από τον πόνο της…