Καθώς ο Γιώργος έφευγε από το νοσοκομείο για το σπίτι του, μια αίσθηση ανησυχίας στριφογύριζε στο στομάχι του. Η Λόρα χαμογελούσε συχνά, αλλά δεν έφτανε μέχρι τα μάτια της. Το χαμόγελό της φαινόταν εξασκημένο, οι χειρονομίες της μηχανικές. Ο Τζορτζ σκέφτηκε ότι ίσως απλά είχε άγχος που τον είχε στο σπίτι χωρίς την ιατρική φροντίδα που παρείχε το νοσοκομείο. Σίγουρα, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας;
Ωστόσο, μια υποβόσκουσα ένταση γέμιζε τον αέρα. Το σπίτι του, που κάποτε ήταν ένα καταφύγιο κοινού γέλιου και προσωπικών στιγμών, τώρα το ένιωθε παράξενο και αποστειρωμένο. Φωτογραφίες από εποχές που δεν μπορούσε να θυμηθεί ήταν σε περίοπτη θέση, αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να υπογραμμίζουν το βάθος των χρόνων που του έλειπαν.
Τις επόμενες ημέρες, θραύσματα αναμνήσεων διαπερνούσαν το μυαλό του Τζορτζ σαν αστραπή – απότομα και αποπροσανατολιστικά. Ένας κοινός χορός κάτω από έναν ουρανό φωτισμένο με πυροτεχνήματα. Η γλυκιά γεύση της σαμπάνιας στα χείλη της Λόρα. Ύστερα, ένα κρεβάτι νοσοκομείου, πρόσωπα καλυμμένα πίσω από χειρουργικές μάσκες, ένα εκτυφλωτικό φως στο κεφάλι. Κάθε ανάμνηση, ασύνδετη και αινιγματική, πρόσφερε μια ματιά στο παρελθόν που προσπαθούσε να ανασυνθέσει. Ωστόσο, το παζλ παρέμενε απογοητευτικά ατελές, κοροϊδεύοντάς τον με τα κομμάτια που του έλειπαν.