Όταν η νοσοκόμα επέστρεψε, προς ανακούφιση του Γιώργου, είχε μαζί της έναν διαφορετικό φάκελο. Ίσως ο γιατρός δεν είχε πει ψέματα. Ίσως όντως είχαν μπερδέψει τον φάκελό του και τώρα ήταν η στιγμή που θα λάμβανε επιτέλους τις απαντήσεις του.
Καθώς του άπλωσε τον φάκελο προς το μέρος του, τον άρπαξε από τα χέρια της με αγωνία, φοβούμενος μήπως αλλάξει γνώμη και τον αποσύρει, αφήνοντάς τον για άλλη μια φορά στην άγνοια. Αλλά δεν το έκανε. Του τον παρέδωσε, προσφέροντάς του ένα τεντωμένο χαμόγελο, σαν να μην την είχε μαλώσει λίγα λεπτά πριν.
Αλλά ο Τζορτζ δεν ανησυχούσε για το πώς τον αντιλαμβανόταν. Η μόνη του εστίαση ήταν η αποκάλυψη της αλήθειας. Αναζητούσε απαντήσεις. Και έτσι, με τον φάκελο στο χέρι, κατευθύνθηκε με ανυπομονησία προς το σπίτι του, πιστεύοντας ότι επρόκειτο να αποκτήσει κάποια εικόνα. Αλλά προς απογοήτευσή του, δεν…
Στοιχειωμένος από τη συγγνώμη του γιατρού, ο Γιώργος αποφάσισε να καταλάβει το νόημά της. Οι λέξεις, διανθισμένες με λύπη και φόβο, έμοιαζαν να είναι το κλειδί που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει το αινιγματικό παρελθόν του. Αποφασισμένος, επέστρεψε στο νοσοκομείο. Όμως, ο γιατρός είχε εξαφανιστεί από το νοσοκομείο, άγνωστο πού βρισκόταν. Και το πιο απογοητευτικό ήταν ότι δεν ήξερε καν το όνομά του. Αυτό το έκανε πραγματικά δύσκολο να πάει να τον ψάξει. Το μόνο που είχε ήταν μια αόριστη περιγραφή.
Έψαξε βαθύτερα, κυνηγώντας τις σκιές της αλήθειας. Ωστόσο, η επιδίωξή του φαινόταν να κλιμακώνει την εχθρότητα του προσωπικού του νοσοκομείου. Τον απείλησαν με απαγόρευση, προειδοποιώντας τον να σταματήσει τις αδιάκοπες ερωτήσεις του. Οι συγκεκαλυμμένες απειλές τους μόνο υποδαύλιζαν την αποφασιστικότητά του. Δεν θα υποχωρούσε, όχι όταν ήταν τόσο κοντά στο να αποκαλύψει αυτό που του κρατούσαν κρυφό για τόσο καιρό.
Και πλησίαζε την αλήθεια, πιο κοντά απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί. Γιατί σε λίγο καιρό, ο Τζορτζ θα σκόνταφτε σε απαντήσεις. Αλλά θα ταίριαζαν αυτές οι απαντήσεις με τις ελπίδες του;