Ο χειμώνας εγκαταστάθηκε πάνω από το αγρόκτημα, καλύπτοντάς το με μια λευκή κουβέρτα χιονιού που έκρυβε κάθε απομεινάρι των γεγονότων του προηγούμενου καλοκαιριού. Καθώς ο Μπιλ διέσχιζε τον αχυρώνα, φροντίζοντας τα ζώα τα κρύα πρωινά, οι σκέψεις του πήγαιναν στη Ντέιζι, αναρωτώμενος αν ήταν ζεστή όπου κι αν βρισκόταν. Την φανταζόταν να ευδοκιμεί σε ένα μακρινό βοσκοτόπι, χωρίς να γνωρίζει πόσο βαθιά του έλειπε.
Καθώς οι εποχές άλλαζαν και η ζωή συνεχιζόταν, το μυστήριο της εξαφάνισης της αγελάδας παρέμενε στα βάθη του μυαλού του Μπιλ. Ωστόσο, έμαθε να εκτιμά τις αγελάδες που είχαν απομείνει, ευγνώμων για τη χαρά και τον σκοπό που έφεραν στη ζωή του. Αν και η απουσία της Ντέιζι ήταν ακόμα αισθητή, ο πόνος σταδιακά έσβησε με τον καιρό.
Μέχρι που ένα πρωί, 8 μήνες αργότερα, ο Μπιλ ξύπνησε με τους πρώτους ψιθύρους της άνοιξης – τον απαλό ήχο του λιωμένου πάγου έξω από το παράθυρό του και τη ζεστή αγκαλιά του ηλιακού φωτός μετά από μήνες τσουχτερού κρύου. Βγαίνοντας έξω για να απολαύσει τον καθαρό αέρα, η καρδιά του χτύπησε δυνατά όταν είδε κάτι στο βάθος…