Οι ώρες έμοιαζαν με μέρες καθώς ο Μπιλ προσπαθούσε να βοηθήσει το πλάσμα. Είχε αρχίσει να χάνει την ελπίδα του, σκεπτόμενος ότι μπορεί να μην μπορούσε να το σώσει. Αλλά τότε κάτι άλλαξε. Το πλάσμα κατάφερε να σηκωθεί. Ήταν τρεμάμενο και ασταθές, αλλά στεκόταν στα πόδια του. Αυτό έδωσε στον Μπιλ λίγη ελπίδα και ήξερε ότι έπρεπε να δράσει γρήγορα.
Με μια ανανεωμένη αίσθηση του σκοπού, ο Μπιλ επέστρεψε στη δουλειά του. Ήταν πιο αποφασισμένος από ποτέ να βοηθήσει το ζώο να ανακάμψει. Φρόντισε να έχει φρέσκο νερό και προσπάθησε να το κάνει να πιει. Έφερε μαλακές κουβέρτες για να το κάνει να νιώθει άνετα. Του μίλησε με καταπραϋντική φωνή, προσπαθώντας να το ηρεμήσει και να το καθησυχάσει.
Ήξερε ότι έπρεπε να παραμείνει δυνατός για το καλό του ζώου και ήταν πρόθυμος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τα καταφέρει. Εξάλλου, η αγαπημένη του Μαργαρίτα μάλλον είχε λόγο να φυλάει τόσο πολύ αυτό το μυστηριώδες ζώο, σωστά;