Η Κέιτι, με τη δική της καρδιά να χτυπάει ακόμα δυνατά από τη συνάντηση, κούνησε το κεφάλι της, με τη φωνή της να είναι γεμάτη αβεβαιότητα. “Δεν έχω ιδέα, Πίτερ. Η σοβαρότητα της κατάστασης είναι και για μένα ένα μυστήριο”. Με τον Πίτερ ακριβώς πίσω της, συνέχισαν να προχωρούν μέσα στο πυκνό δάσος.
Καθώς προχωρούσαν βαθύτερα, οι θόρυβοι που είχε ακούσει νωρίτερα γίνονταν όλο και πιο δυνατοί με κάθε βήμα, δημιουργώντας ένα δυσοίωνο soundtrack για το ταξίδι τους. Οι ήχοι έμοιαζαν να αντηχούν μέσα στα δέντρα και η ένταση στον αέρα γινόταν αισθητή. Τελικά, έφτασαν στην προέλευση των θορύβων.