Η Κέιτι, πίεσε την πλάτη της στην πόρτα που μόλις είχε κλείσει. Μπορούσε να νιώσει την αλλαγή. Η αναπνοή της κόλλησε στο λαιμό της καθώς παρακολουθούσε τη μεταμόρφωση να ξεδιπλώνεται. Το γρύλισμα του λύκου, ένας βαθύς, γουργουρητός ήχος που έμοιαζε να δονεί το πάτωμα, γέμισε το δωμάτιο,
Σε μια έκλαμψη διορατικότητας, η Κέιτι συρρίκνωσε το ανάστημά της, προσπαθώντας να φανεί όσο το δυνατόν λιγότερο απειλητική. Το μυαλό της έτρεχε με σκέψεις για το πώς να επικοινωνήσει τις ειρηνικές της προθέσεις στον λύκο. “Δεν είμαι εχθρός σου”, μετέφερε σιωπηλά μέσα από το μαλακό βλέμμα και τις αργές κινήσεις της, ελπίζοντας ότι το ζώο θα αντιλαμβανόταν την επιθυμία της να βοηθήσει,