“Πρόσεχε!” Φώναξε η Λίλι καθώς ο Pradeep έτρεχε προς το νοσοκομείο. Με δυσκολία άντεχε πια, και η διαδρομή με το αυτοκίνητο της φαινόταν σαν μια αιωνιότητα. Κάθε χτύπημα στο δρόμο λειτουργούσε ως μια σκληρή υπενθύμιση της βασανιστικής δοκιμασίας που υπέστη. Εκείνη την οδυνηρή στιγμή, η συνειδητοποίηση την κατέκλυσε σαν παγωμένο κύμα – δεν επρόκειτο για ένα συνηθισμένο ιατρικό πρόβλημα. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Κατά την άφιξή τους στο νοσοκομείο, κατευθύνθηκαν βιαστικά προς τα επείγοντα περιστατικά, ελπίζοντας σε άμεση αντιμετώπιση. Ωστόσο, αυτό που τους περίμενε ήταν μια χαοτική σκηνή με πολύβουο πλήθος. Το δωμάτιο ξεχείλιζε από ένα ποικίλο μείγμα ατόμων, που κάλυπταν διαφορετικές ηλικίες και περιποιούνταν μυριάδες τραυματισμούς. Παρά την ένταση του πόνου της Λίλι, βρέθηκαν μπλεγμένοι σε ένα παιχνίδι αναμονής, το οποίο τροφοδοτούσε μόνο την απογοήτευση του Pradeep. Η ανυπομονησία του μεγάλωνε κάθε στιγμή που περνούσε. “Πώς μπόρεσαν να αφήσουν τη γυναίκα του να υποφέρει χωρίς άμεση βοήθεια;!”. Εξετάζοντας το γεμάτο δωμάτιο, συνειδητοποίησε ότι η αναμονή τους για βοήθεια δεν θα ήταν καθόλου σύντομη.