Η Λίλι βρήκε προσεκτικά ανάπαυλα στο μοναδικό άδειο κάθισμα, με το σώμα της να τρέμει σε κάθε οδυνηρό τράνταγμα. Εν τω μεταξύ, ο Pradeep ανέλαβε τη διαδικασία του check-in, με το μυαλό του θολωμένο από ανησυχία και αδυναμία. Η ρεσεψιονίστ, προσπαθώντας να προσφέρει κάποια επίφαση καθησυχασμού, έδωσε ένα δοκιμαστικό χρονικό πλαίσιο, που κυμαινόταν από μισή ώρα μέχρι την τρομακτική προοπτική τριών ή και τεσσάρων ωρών. Το βάρος της αγωνίας της Λίλι αποδείχτηκε πολύ μεγάλο για να το αντέξει. “Σε παρακαλώ, κάνε κάτι Pradeep”, φώναξε. Ο Pradeep λαχταρούσε να έχει τη δύναμη να ανακουφίσει τον πόνο της, αλλά η πραγματικότητα ήταν σκληρή και ανυποχώρητη. Μπορούσε μόνο να της κρατήσει σφιχτά το χέρι, προσφέροντας τη σιωπηλή του παρουσία ως ένδειξη υποστήριξης, αλλά αυτό δεν θα την έβγαζε από τον πόνο της..
Αφού υπέμεινε τον αφόρητο πόνο για σχεδόν μισή ώρα, οι δυνάμεις της Λίλι άρχισαν να μειώνονται. Άρχισε να χάνει τις αισθήσεις της, και πριν το καταλάβει, είχε καταρρεύσει στο κρύο πάτωμα του νοσοκομείου.