Στο κρύο, αποστειρωμένο δωμάτιο, το απαλό βουητό του μηχανήματος υπερήχων φαινόταν τρομακτικά δυνατό ενάντια στη βαριά σιωπή. Καθώς οι γιατροί πλοηγούσαν το ραβδί πάνω στην ακόμα τρυφερή κοιλιά της Λίλι, τα μάτια τους μεγάλωναν και τα φρύδια τους γίνονταν πιο βαθιά. Οι εικόνες που ξεδιπλώνονταν στην ασπρόμαυρη οθόνη έφεραν μια εκπληκτική αποκάλυψη που τους άφησε να αγκομαχήσουν από κοινή δυσπιστία. “Τι στο καλό είχαν δει που τους γέμισε με τόση ανησυχία;!”.
Τα λόγια του γιατρού, που κάποτε ήταν διανθισμένα με επαγγελματική σιγουριά, τώρα είχαν βαρύνει με βαθιά λύπη. “Εγώ… λυπάμαι”, ψιθύρισε, με τη φωνή του να τρέμει καθώς προσπαθούσε να κρύψει τη σκληρή αλήθεια. Μια αλήθεια που κρυβόταν μέσα στον αθώο απόηχο των υπερήχων, μια αλήθεια που επρόκειτο να ρίξει τη Λίλι στο μάτι μιας ακόμη καταιγίδας. Η συγγνώμη έμοιαζε ανεπαρκής, ο αέρας βαρύς από την επικείμενη απελπισία, αλλά η αποκάλυψη δεν μπορούσε πια να αρνηθεί..