“Τι είναι αυτό που προτείνετε, γιατρέ;” ρώτησε, με το μέτωπό της ρυτιδιασμένο από αμηχανία και τα μάτια της θολωμένα από ανησυχία. “Μπορεί να γίνει κάτι για να διορθωθεί αυτό;” Ο γιατρός, μια σταθερή εικόνα επαγγελματισμού παρά τη ζοφερότητα της κατάστασης, κλείδωσε τα μάτια του στην εικόνα του υπερηχογραφήματος. “Λυπάμαι που το λέω”, ξεστόμισε, κάθε λέξη βαρύτερη από την προηγούμενη, “η άμεση χειρουργική επέμβαση είναι η μόνη μας επιλογή”
“Χειρουργική επέμβαση;!” Το επιφώνημα του Pradeep αναπήδησε στους αποστειρωμένους τοίχους, με τη φωνή του να πνίγεται από δυσπιστία. “Για ποιο λόγο;!” Ο χρόνος φαινομενικά είχε μειωθεί στο ναδίρ του. Ο γιατρός, τοποθετώντας το χέρι του απαλά αλλά σταθερά στο χέρι της Λίλι, ενίσχυσε τη σοβαρότητα του ρολογιού που χτυπούσε. “Λίλι, χρειαζόμαστε την έγκρισή σου χωρίς καθυστέρηση. Θα συναινέσεις;”