Όταν η Λίλι είχε βγει από την πόρτα του νοσοκομείου με τα νεογέννητα δίδυμα, είχε νιώσει σαν να αιωρείται στα σύννεφα, κρατώντας στην αγκαλιά της την επιτομή της χαράς. Ωστόσο, αυτή η ευφορία αποδείχτηκε παροδική, εξατμίστηκε γρήγορα όταν παρατήρησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Καθώς περνούσαν οι μέρες, η δυσφορία της Λίλι εντάθηκε σε μια δίνη αφόρητου πόνου. Βασανιζόταν από επίμονους πόνους που έτρωγαν το σώμα της και από έντονες, διαπεραστικές κοιλιακές κράμπες. Ακόμα και οι πιο απλές πράξεις κινητικότητας γίνονταν ηράκλειος κόπος. Η βάναυση σοβαρότητα της κατάστασής της άρχισε να εμποδίζει την ικανότητά της να παρέχει στα νεογέννητά της τη φροντίδα που χρειάζονταν. Συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να κουβαλάει πια μόνη της αυτό το βάρος – ο σύζυγός της έπρεπε να το μάθει.