Σταδιακά, ακόμη και τα παιδιά της άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το μεγαλύτερο παιδί της, ένα οξυδερκές 10χρονο αγόρι, ήταν ιδιαίτερα παρατηρητικό. Συχνά περιέγραφε τα παιδιά της ηλικίας του ως σφουγγάρια, που απορροφούν πληροφορίες και ενδείξεις από το περιβάλλον τους. Τίποτα δεν διέφευγε της προσοχής τους.
Ήξερε ότι αν του το εκμυστηρευόταν, θα έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει το μυστικό της, τουλάχιστον για λίγο. Ωστόσο, δεν μπορούσε να αντέξει στη σκέψη ότι θα τον επιβάρυνε με μια τέτοια ευθύνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό δεν θα ήταν δίκαιο γι’ αυτόν. Επιπλέον, η μεγαλύτερη ανησυχία της ήταν αν η μικρότερη κόρη της θα μπορούσε -και κυρίως αν θα ήθελε- να κρατήσει επίσης το μυστικό.