Με κάθε κύμα που χτυπούσε, η αποφασιστικότητα του Πίτερ γινόταν όλο και πιο ισχυρή. “Αυτή είναι η περιπέτεια που έψαχνα”, μουρμούρισε στον εαυτό του, αν και μια αναλαμπή φόβου χόρευε στο κεφάλι του. Η καρδιά του χτυπούσε στον ρυθμό της αδιάκοπης επίθεσης του θαλασσινού πουρναριού στο πρόσωπό του και του εκκωφαντικού βρυχηθμού του ανέμου στα αυτιά του.
Όσο φοβισμένος κι αν ένιωθε, ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει. Η εγκατάλειψη δεν ήταν επιλογή τώρα. Καθώς ο Πέτρος πλησίαζε το πλοίο, το τεράστιο μέγεθός του τον άφησε με απορία. Στεκόταν μπροστά του σαν θρυλικός γίγαντας, αποπνέοντας μια ήρεμη δύναμη που απαιτούσε θαυμασμό.