Στα μισά της διαδρομής, το σχοινί του κόλλησε σε ένα προεξέχον πριτσίνι. Κρέμασε για μια στιγμή, παλεύοντας να το ελευθερώσει καθώς η ένταση αποστράγγιζε τη δύναμη από τα χέρια του. Ένα κύμα πανικού τον κυρίευσε, αλλά σταθεροποίησε την αναπνοή του. Με ένα απότομο τράβηγμα, το σχοινί λύθηκε και συνέχισε την αναρρίχησή του.
Επιτέλους, ο Πίτερ έφτασε στην άκρη του πλοίου. Με ένα τελευταίο, εξαντλητικό τράβηγμα, αιωρήθηκε και κατέρρευσε στο κατάστρωμα. Η τεράστια, έρημη έκταση του πλοίου απλωνόταν μπροστά του, απόκοσμα σιωπηλή. Εξαντλημένος, αλλά αναζωογονημένος, κοίταξε το παράξενο, παγωμένο τοπίο που είχε παλέψει τόσο σκληρά για να φτάσει.