Καθώς ο Πέτρος σηκώθηκε και πήρε ανάσα, τον υποδέχτηκε ένα εκπληκτικό πανόραμα που τον άφησε άφωνο. Ο ωκεανός απλωνόταν, ένα μαγευτικό χαλί από μπλε και λευκό που χόρευε στο φως του ήλιου. Ήταν μια στιγμή απόλυτου δέους, βλέποντας την ομορφιά του κόσμου από αυτό το ψηλό σημείο.
Ωστόσο, μέσα στον θρίαμβο της επίτευξης της κορυφής, μια μαχαιριά απογοήτευσης τον έτρωγε. “Πού είναι;” ψιθύρισε, με τη φωνή του να χάνεται στην απεραντοσύνη. Την ώρα που ο Πέτρος βρισκόταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ένα εκπληκτικό θέαμα τράβηξε την προσοχή του: αχνές πατημασιές στο χιόνι, εν μέρει κρυμμένες από τον άνεμο, αλλά αναμφισβήτητα φρέσκιες.