Όσο προχωρούσε βαθύτερα, το κρύο φαινόταν να εντείνεται, δαγκώνοντας τα στρώματά του. Η τεράστια κλίμακα του πλοίου ήταν συντριπτική, οι ατελείωτοι διάδρομοι του έμοιαζαν με λαβύρινθο χωρίς έξοδο. Αλλά ο Πίτερ συνέχισε, κρατώντας σφιχτά τον φακό. Το μηχανοστάσιο, η καρδιά του πλοίου, έκρυβε τις απαντήσεις που έψαχνε – ή τουλάχιστον έτσι ήλπιζε.
Τελικά, έφτασε στη βαριά μεταλλική πόρτα του μηχανοστασίου, με την επιφάνειά της σκουριασμένη και παγωμένη. Καθώς σταθεροποιούσε την αναπνοή του, αχνές φωνές περνούσαν μέσα από τις ρωγμές. Ο Πίτερ πάγωσε, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά καθώς ένα μείγμα πανικού και ενθουσιασμού τον διαπερνούσε. Δεν ήταν μόνος του -αλλά ποιος ή τι ήταν μέσα