Ενώ η Νάταλι περνούσε ώρες διαβάζοντας για τον πολιτισμό και την κουζίνα της Ουγκάντα, ώστε να κάνει τη μετάβαση της Εύας από την Ουγκάντα λίγο πιο ομαλή. Τελικά, έφτασε η μέρα για την πρώτη συνάντηση. Μάζεψαν τις βαλίτσες τους, με τις καρδιές τους να χτυπούν από ένα μείγμα ενθουσιασμού και νευρικότητας. Η πτήση για την Ουγκάντα ήταν μεγάλη και γεμάτη προσμονή.
Πέρασαν τη νύχτα άγρυπνοι από την αγαλλίαση της συνάντησης με την Εύα. Όταν έφτασαν στο ορφανοτροφείο, η θέα του ερειπωμένου κτιρίου έφερε δάκρυα στα μάτια της Νάταλι. Οι τοίχοι ήταν ραγισμένοι και η παιδική χαρά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι χώμα με μερικές σπασμένες κούνιες. Τα παιδιά έπαιζαν με αυτοσχέδια παιχνίδια, με το γέλιο τους να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις σκληρές συνθήκες.