Καθώς η Μαρία κρατούσε την Εύα κοντά της, οι λυγμοί της υποχώρησαν και φίλησε απαλά το μέτωπο της κόρης της. Κοίταξε τη Νάταλι και τον Άνταμ, με τα μάτια της γεμάτα ευγνωμοσύνη. “Σας ευχαριστώ”, είπε, με τη φωνή της να σπάει. “Σας ευχαριστώ που μου φέρατε πίσω την κόρη μου. Ποτέ δεν σταμάτησα να ελπίζω, ποτέ δεν σταμάτησα να προσεύχομαι ότι θα την ξαναδώ”
Η Νάταλι βγήκε μπροστά, αγκαλιάζοντας σφιχτά τη Μαρία. “Είμαστε τόσο χαρούμενες που σας βρήκαμε”, απάντησε, με τη φωνή της να τρέμει. “Η Εύα έχει μιλήσει τόσο πολύ για σένα και τα αδέρφια της. Ξέραμε ότι έπρεπε να βρούμε την αλήθεια”