Ο Άνταμ γύρισε προς το μέρος της, με τα δικά του μάτια να αστράφτουν από τα δάκρυα. “Νομίζω ότι έχεις δίκιο, Νατ. Ίσως… ίσως υπάρχει ένα παιδί εκεί έξω που μας χρειάζεται όσο κι εμείς εκείνο. Ο Άνταμ την τράβηξε σε μια σφιχτή αγκαλιά, με τα δικά του δάκρυα να αναμειγνύονται με τα δικά της. “Θα βρούμε το παιδί μας, Νατ. Θα το βρούμε και θα του δώσουμε όλη την αγάπη που του αξίζει”
Με μια ανανεωμένη αίσθηση του σκοπού, βούτηξαν στη διαδικασία της υιοθεσίας. Το βουνό της γραφειοκρατίας, τα ατελείωτα έντυπα και τα αμέτρητα σεμινάρια ήταν αποθαρρυντικά, αλλά κάθε βήμα τους έφερνε πιο κοντά στο όνειρό τους.