Ωστόσο, ο Τζέιμς βρήκε τη διαβεβαίωση φευγαλέα, καθώς το βλέμμα του σηκώθηκε στον συννεφιασμένο ουρανό από πάνω. Ο συννεφιασμένος καμβάς έμοιαζε να αντικατοπτρίζει την ταραχή των σκέψεών του, μια οπτική ηχώ της εσωτερικής του ταραχής. Κάθε σύννεφο, βαρύ με την υπόσχεση βροχής, έμοιαζε με μεταφορά των δικών του φορτωμένων ανησυχιών.
Δεν μπορούσε παρά να κάνει παραλληλισμούς ανάμεσα στο απρόβλεπτο του καιρού και στο απρόβλεπτο της τρέχουσας κατάστασής τους. Είναι αυτό ένα σημάδι;”, αναρωτήθηκε σιωπηλά, παρακολουθώντας έναν μοναχικό γλάρο να περιηγείται στη ζοφερή έκταση, αδιαφορώντας για τις απειλητικές σκιές.