Ο Λούκα βρέθηκε σε αμηχανία, αδυνατώντας να κατανοήσει αυτή την απροσδόκητη συμπεριφορά. Παρόλα αυτά, παρακινούμενοι από αυτή την ανεξήγητη πρόσκληση, ο Λούκα και τα παιδιά του πλησίασαν, περνώντας ένα μονοπάτι ανάμεσα στην επιφυλακτικότητα και την επιτακτική περιέργεια..
Ωστόσο, μόλις τόλμησαν να κάνουν μερικά βήματα μπροστά, η αρκούδα που “χαιρετούσε” πήδηξε από το κατάστρωμα, προσγειωνόμενη ομαλά στο δάπεδο του δάσους. Η αρκούδα παρέμεινε στην άκρη του δάσους, ρίχνοντας περιοδικές ματιές πίσω προς τη γυάλινη πόρτα. Ήταν σαν να περίμενε κάτι ή κάποιον. Τελικά, αποσύρθηκε μέσα στο πυκνό πράσινο πέπλο του δάσους, όμως αυτές οι ματιές προς τα πίσω συνεχίστηκαν, υπονοώντας μια ανείπωτη πρόσκληση..