Ο Λούκα ήταν σίγουρος – είχε διαβάσει σωστά τις προθέσεις της αρκούδας, σαν η σιωπηλή γλώσσα της να ήταν πλέον η δική του. Πάντα πίστευε ακράδαντα στην πυξίδα του ενστίκτου του, έναν οδηγό που δεν τον είχε οδηγήσει ποτέ σε λάθος δρόμο. Ωστόσο, ο προορισμός προς τον οποίο τον οδηγούσε η αρκούδα ήταν πέρα από τις πιο τρελές του υποθέσεις…
Οι επανειλημμένες εμφανίσεις της αρκούδας στο κατώφλι του δεν ήταν απλές συμπτώσεις- ήταν μια απελπισμένη έκκληση για βοήθεια, ένα σιωπηλό SOS από ένα πλάσμα που δεν είχε άλλη διέξοδο από το να στραφεί στους ανθρώπους. Η αρκούδα είχε ποντάρει την εμπιστοσύνη της στον Λούκα, και τώρα ήταν η σειρά του να τιμήσει αυτή την πίστη.