Ο Λούκα ακολουθούσε την αρκούδα εδώ και ένα τέταρτο της ώρας και κάθε λεπτό που περνούσε, το σπίτι του απομακρυνόταν όλο και περισσότερο. Ένα αυξανόμενο αίσθημα ανησυχίας τσίμπησε τα νεύρα του, μεγεθυνόμενο με κάθε βήμα που έκανε βαθύτερα στην άγρια φύση. Είχε οδυνηρή επίγνωση της ευαλωτότητάς του. Αν η αρκούδα γινόταν ξαφνικά εχθρική, δεν θα είχε καμία ελπίδα. Το δάσος θα κατάπινε κάθε ίχνος του, αφήνοντας την οικογένειά του να αναρωτιέται για τη μυστηριώδη εξαφάνισή του…
Ένα ξαφνικό κύμα φόβου κατέκλυσε τον Λούκα. Κι αν είχε πέσει τυφλά σε μια επικίνδυνη παγίδα που είχε στήσει η αρκούδα Σκόνες ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζουν κηλίδες στο μέτωπό του, καθώς τον κυρίευε η αγωνία. Ανίχνευσε απελπισμένα το περιβάλλον του, αναζητώντας κάποια ομοιότητα οικειότητας, κάποιο ορόσημο που θα μπορούσε να αναγνωρίσει. Αλλά το μόνο που αντίκρισε ήταν άγνωστα δέντρα και η στοιχειωμένη ησυχία του δάσους. Η νοσταλγία για την άνεση του σπιτιού και της οικογένειάς του άρχισε να τρυπώνει στο μυαλό του Λούκα…