Το μονοπάτι οδηγούσε τον Λούκα σε αχαρτογράφητες περιοχές του δάσους, αποκαλύπτοντας την παρθένα ομορφιά της φύσης στην αδάμαστη μορφή της. Θαύμαζε τα ανέγγιχτα τοπία που ξεδιπλώνονταν μπροστά του, γοητευμένος από το μεγαλείο που τον περιέβαλλε. Ωστόσο, παρά τη γοητεία, διατήρησε σταθερά την επαγρύπνησή του.
Μέσα στο τοπίο που προκαλούσε δέος, δεν μπορούσε να αποτινάξει την πραγματικότητα ότι ακολουθούσε ένα πλάσμα ικανό να προκαλέσει κακό. Η υπενθύμιση αντηχούσε στο μυαλό του, προτρέποντάς τον να παραμείνει σε εγρήγορση, γιατί εξακολουθούσε να βρίσκεται στην παρέα μιας εν δυνάμει φονικής μηχανής.