Καθώς ο Λούκα έκανε ενστικτωδώς μερικά προσεκτικά βήματα προς τα πίσω, η αρκούδα γύρισε γρήγορα το κεφάλι της, δείχνοντας τα τρομερά δόντια της σε μια σαφή επίδειξη προειδοποίησης. Το μήνυμα ήταν αδιαμφισβήτητο: οποιαδήποτε απόπειρα υποχώρησης θα αντιμετωπιζόταν με επιθετικότητα. Ο Λούκα καταλάβαινε πολύ καλά τις επικίνδυνες συνέπειες που τον περίμεναν αν τολμούσε να κάνει μια κίνηση. Ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραμείνει στη θέση του, εγκλωβισμένος σε μια αμήχανη αντιπαράθεση με το επιβλητικό πλάσμα.
Ο Λούκα παρέμεινε παγωμένος στη θέση του, ένα άγαλμα μέσα στη γεμάτη ένταση ακινησία, καθώς η αρκούδα έψαχνε επίμονα το περιβάλλον για ασύλληπτες μυρωδιές. Τα λεπτά που περνούσαν έμοιαζαν με αιωνιότητα, δίνοντας στον Λούκα άπλετο χρόνο για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Πώς μπόρεσε να είναι τόσο ηλίθιος