Μια αχτίδα ελπίδας τρεμόπαιξε μέσα στον Λούκα, μια ευχή ότι η αρκούδα θα τολμούσε να φύγει μόνη της, διαλύοντας την απίθανη σύνδεσή τους. Ωστόσο, το βλέμμα της αρκούδας, γεμάτο με μια ανείπωτη έκκληση, διέλυσε αυτή τη φευγαλέα ψευδαίσθηση. Η διαπλοκή των δρόμων τους έγινε αναμφισβήτητη, μπλεγμένη σε έναν σκοπό που παρέμενε καλυμμένος από μυστήριο. Με αποφασιστικότητα, ο Λούκα αποδέχτηκε το αναπόφευκτο του ρόλου του, δεσμευόμενος σταθερά να ακολουθήσει την αρκούδα όπου κι αν τους οδηγούσε.
Πιστή στις προσδοκίες του Λούκα, η αρκούδα συνέχισε το σταθερό της βήμα μόλις τον αντιλήφθηκε να ακολουθεί. Κάθε βήμα ενίσχυε την πεποίθησή του ότι είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Η αρκούδα δεν είχε κακές προθέσεις- ζητούσε τη βοήθειά του. Η αποφασιστικότητα του Λούκα να διαλευκάνει το μυστήριο και να βοηθήσει αυτό το άγριο πλάσμα γινόταν όλο και πιο ισχυρή κάθε στιγμή που περνούσε.