Καθώς το βλέμμα του Λούκα διαπερνούσε το πυκνό φύλλωμα, ένα θέαμα αναδύθηκε στο βάθος που τον εξέπληξε και τον καθησύχασε. Ήταν μια γνώριμη ξύλινη καλύβα και αναγνώρισε αμέσως ότι ανήκε στον πιο κοντινό του γείτονα, με τον οποίο είχε μοιραστεί πολλές συζητήσεις πριν μετακομίσει σε αυτό το απομονωμένο καταφύγιο.
Μια αχτίδα ελπίδας τρεμόπαιξε μέσα στην καρδιά του Λούκα. Πίστευε ότι η επίτευξη της καλύβας θα έδινε τέλος στη μοναχική του πεζοπορία μαζί με την αινιγματική αρκούδα. Η προοπτική της ανθρώπινης παρουσίας, έστω και αν επρόκειτο για τον γείτονά του, προσέφερε μια κάποια άνεση και συντροφιά σε αυτό το μυστηριώδες ταξίδι.