Η αυγή της νέας τους ζωής στο σπίτι δεν ήταν τίποτα λιγότερο από γραφική. Έπεσαν σε έναν αρμονικό ρυθμό με το δάσος, ξεκινώντας καθημερινά περιπετειώδεις βόλτες στην καρδιά του. Τα παιδιά απολάμβαναν τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία και τον ενθουσιασμό αυτής της αδάμαστης ζωής.
Ο Λούκα ήταν σίγουρος ότι είχε πάρει μια αξιέπαινη απόφαση. Ωστόσο, αυτή η πεποίθηση αμφισβητήθηκε απότομα ένα εκνευριστικό πρωινό. Ο ειρηνικός ύπνος του διακόπηκε από τις υψηλές, τρομαγμένες κραυγές των παιδιών του… “DAAAAD! Ελάτε γρήγορα!” Οι λέξεις διαπέρασαν την πρωινή ηρεμία, με την επείγουσα ανάγκη τους να είναι ολοφάνερη στη φωνή του μικρότερου γιου του. Σαστισμένος αλλά και παρακινούμενος σε άμεση δράση από τον φόβο που διαπνέει το κάλεσμά της, ο Λούκα έτρεξε προς τα κάτω από τις σκάλες, με τον τρόμο να μεγαλώνει με κάθε χτυπητό βήμα. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά στο στήθος του καθώς έτρεχε να αντιμετωπίσει την πηγή του τρόμου τους…