Η αρκούδα οδήγησε γρήγορα τη Χάνα μακριά από το νοσοκομείο και μέσα στο δάσος. Η αίσθηση του επείγοντος γινόταν όλο και πιο έντονη γύρω τους, κάνοντας κάθε θρόισμα φύλλου και κάθε μακρινό κελάηδημα κουκουβάγιας να μοιάζει πιο έντονο. Το φως του φεγγαριού πρόσθεσε μια μυστηριώδη, ελαφρώς τρομακτική αίσθηση στο δάσος. Η Χάνα ένιωθε ότι έπρεπε να εμπιστευτεί την αρκούδα, παρόλο που όλα γίνονταν πιο μυστηριώδη και λίγο τρομακτικά.
Με τρεμάμενα δάχτυλα, η Χάνα έβγαλε το τηλέφωνό της και κάλεσε τον αριθμό του Πίτερ, ενός φιλικού ειδικού στα ζώα. Όταν ο Πίτερ απάντησε, η φωνή του ήταν μια καθησυχαστική παρουσία μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα. “Χάνα, τι συμβαίνει;” ρώτησε με γνήσια ανησυχία στον τόνο του.