Η ορμή της αδρεναλίνης που διαπερνούσε το σώμα της Χάνα έκανε τα πάντα να μοιάζουν σουρεαλιστικά, θολώνοντας την ικανότητά της να αναγνωρίσει τη φωνή που φώναζε το όνομά της. Καθώς όμως κοίταξε προς την κατεύθυνση του ήχου, η διαύγεια χτύπησε – ήταν ο Πίτερ, που κατάφερε με κάποιο τρόπο να τη βρει ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο.
Ωστόσο, η αρκούδα, μη γνωρίζοντας τον Πίτερ, ενήργησε σύμφωνα με το ένστικτό της και άρχισε να ορμάει προς το μέρος του. Συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο αμέσως, η Χάνα μπήκε γρήγορα μπροστά από τον Πίτερ, έτοιμη να τον προστατεύσει. Ως εκ θαύματος, η αρκούδα σταμάτησε την επίθεσή της λίγο πριν τους φτάσει, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή την αντιπαράθεση.