Η φωνή του Πίτερ παρέμεινε σταθερή και ήρεμη καθώς της έδινε οδηγίες για τον χειρισμό του σχοινιού. Εκείνη επικεντρώθηκε στον έλεγχο των δικών της νεύρων και έπιασε σφιχτά το σχοινί, αποφασισμένη να μην τον απογοητεύσει. Καθώς επικεντρωνόταν στο έργο της, μια ήσυχη σκέψη πέρασε από το μυαλό της: “Πρέπει να εμπιστευτώ τον εαυτό μου όσο κι εκείνος με εμπιστεύεται”
Ο Πέτρος εξαφανίστηκε γρήγορα στο σκοτάδι κάτω. Η Χάνα παρακολουθούσε, με την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγορα με κάθε σπιθαμή που έπεφτε. Το πηγάδι ήταν βαθύ και σκιερό, και το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν ο απόηχος των προσεκτικών κινήσεων του Πίτερ. Τα χέρια της ήταν ιδρωμένα, καθώς έσφιγγε το σχοινί που τη συνέδεε με τον Πίτερ κάτω στο σκοτάδι.