Η φωνή του Τακάσι παρέμεινε σταθερή και ήρεμη καθώς της έδινε οδηγίες για τον χειρισμό του σχοινιού. Εκείνη επικεντρώθηκε στον έλεγχο των δικών της νεύρων και έπιασε σφιχτά το σχοινί, αποφασισμένη να μην τον απογοητεύσει. Καθώς επικεντρωνόταν στο έργο της, μια ήσυχη σκέψη πέρασε από το μυαλό της: “Πρέπει να εμπιστευτώ τον εαυτό μου όσο κι εκείνος με εμπιστεύεται”
Ο Τακάσι εξαφανίστηκε γρήγορα στο σκοτάδι κάτω. Η Χάνα παρακολουθούσε, με την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγορα με κάθε σπιθαμή που έπεφτε. Το πηγάδι ήταν βαθύ και σκιερό, και το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν ο απόηχος των προσεκτικών κινήσεων του Τακάσι. Τα χέρια της ήταν ιδρωμένα, κρατώντας το σχοινί που τη συνέδεε με τον Τακάσι κάτω στο σκοτάδι.