Μετά από μια στιγμή δισταγμού, το θάρρος της Τίνας άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Επέλεξε να κυνηγήσει τους μυστηριώδεις ήχους, νιώθοντας ότι πλησίαζε στο να αποκαλύψει κάτι σημαντικό. Όσο πιο βαθιά πήγαινε, τόσο πιο πυκνό γινόταν το δάσος και ένα έντονο συναίσθημα της έλεγε ότι δεν ήταν μόνη της- ένιωθε σαν μάτια να παρακολουθούσαν κάθε της κίνηση. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά από φόβο μέχρι που, από το πουθενά, μια φωνή από μακριά φώναξε το όνομά της.
Η ορμή της αδρεναλίνης που διαπερνούσε το σώμα της Τίνας έκανε τα πάντα να μοιάζουν σουρεαλιστικά, θολώνοντας την ικανότητά της να αναγνωρίσει τη φωνή που φώναζε το όνομά της. Καθώς όμως κοίταξε προς την κατεύθυνση του ήχου, η διαύγεια χτύπησε – ήταν ο Τζέιμς, που κατάφερε με κάποιο τρόπο να τη βρει ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο.