“Τίνα, πρέπει να το δεις αυτό!” Η φωνή του Τζέιμς αντηχούσε από το πηγάδι, αναμεμειγμένη με σοκ και μια δόση φόβου. Η Τίνα πλησίασε, με την καρδιά της να χτυπάει με ανακούφιση και λίγο φόβο. Κοιτάζοντας μέσα στον σκοτεινό χώρο που φωτιζόταν από τον φακό του Τζέιμς, παρατήρησε κάτι – υπήρχε κίνηση, μικρές μορφές που έτρεχαν τριγύρω και έμοιαζαν με τα παράξενα πλάσματα που είχε φέρει η αρκούδα στο σχολείο.
Η ψυχρή συνειδητοποίηση την κατέκλυσε, στέλνοντας ένα ρίγος στη σπονδυλική της στήλη: δεν ήταν μόνοι τους. Η αρκούδα που είχε μπουκάρει στο σχολείο, προκαλώντας χάος και σύγχυση, ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου μυστηρίου, ενός μυστηρίου που βρισκόταν κρυμμένο κάτω από τη γη σε αυτό το ξεχασμένο πηγάδι. Καθώς το φως του Τζέιμς χόρευε πάνω από τις μορφές που κινούνταν από κάτω, της φώναξε: “Είναι τα ίδια πλάσματα, Τίνα;”