“Ναι”, επιβεβαίωσε η Τίνα. “Η αρκούδα… ίσως μας οδήγησε εδώ επίτηδες”, η φωνή του Τζέιμς έτρεμε, τα λόγια του αντηχούσαν από τα υγρά τοιχώματα του πηγαδιού. “Φαίνεται ότι ήθελε να βρούμε τα πλάσματα που έχουν παγιδευτεί εδώ κάτω” Η Τίνα, κοιτάζοντας μέσα στο σκοτάδι που φωτιζόταν από την ασταθή ακτίνα του φακού του Τζέιμς, ένιωσε μια ανατριχίλα να διατρέχει τη σπονδυλική της στήλη.
Τα μικρά πλάσματα κινούνταν στις σκιές, με τα μάτια τους να αντανακλούν το φως και να δημιουργούν μια απόκοσμη λάμψη. Οι ήχοι της κίνησής τους, ένα απαλό θρόισμα, γέμιζαν τη σιωπή, κάνοντας τη σκηνή ακόμα πιο εκνευριστική. Ο Τζέιμς συνέχισε, με τη φωνή του διανθισμένη με ανησυχία: “Θυμάσαι εκείνο για το οποίο είχες μιλήσει στο σχολείο Ήταν τραυματισμένο, σωστά Βλέποντας αυτούς εδώ, μπορεί να έχουν κι αυτοί πρόβλημα. Ίσως έπεσαν μέσα και δεν μπορούν να βγουν. Δεν μπορούμε απλά να τους αφήσουμε εδώ”