Αφού οι μαθητές κλείστηκαν με ασφάλεια, η Τίνα έστρεψε την προσοχή της πίσω στο διάδρομο. Η αρκούδα ήταν ακόμα εκεί, περπατούσε ανήσυχα, με το παράξενο αντικείμενο να κρέμεται ακόμα από το στόμα της. Ήξερε ότι έπρεπε να βγάλει το ζώο έξω προτού κάνει κακό σε κάποιον.
Η έκρηξη αδρεναλίνης από την προηγούμενη στιγμή δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που ένιωσε η Τίνα στη συνέχεια- η καρδιά της χτυπούσε στο στήθος της με μια ένταση που έπνιγε όλα τα υπόλοιπα. Το θέαμα της αρκούδας είχε χαραχτεί στο μυαλό της, μια ζωντανή εικόνα που δεν μπορούσε να αγνοήσει. Αναγκάστηκε να δράσει, οδηγούμενη από ένα μείγμα ανησυχίας και περιέργειας.