Ο Τζον έπιανε συχνά τον εαυτό του να χάνεται στις σκέψεις του, συνθέτοντας τα κομμάτια της ζωής της Νάταλι που του φαίνονταν άπιαστα. Την παρακολουθούσε στενά, αλλά παρέμενε ακλόνητος στην πεποίθησή του ότι δεν θα τον πρόδιδε ποτέ.
“Μάλλον εγώ φταίω”, μουρμούρισε ο Τζον, “που σκέφτομαι υπερβολικά τα πράγματα” Η ιδέα ότι η τύφλωσή του μπορεί να τον έκανε υπερβολικά αναλυτικό, εγκαταστάθηκε με ανησυχία στο μυαλό του. Καθώς οι μέρες γίνονταν εβδομάδες, ο Τζον παρατήρησε περισσότερες αλλαγές στη συμπεριφορά της Νάταλι.