Πήρε μια αργή γουλιά και μετά την κοίταξε, με το βλέμμα του κοφτερό. “Τελείωσε, Νάταλι”, είπε ήσυχα αλλά αποφασιστικά. Κάθε λέξη έπεφτε σαν χτύπημα. Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια της καθώς κοίταζε τα χαρτιά, με τα δάχτυλά της να πιάνουν τις άκρες.
“Γιατί;” έβγαλε ασθμαίνοντας, με τη φωνή της να ξεπερνάει μετά βίας τον ψίθυρο. “Τι έκανα Δεν καταλαβαίνω” Ο Τζον σηκώθηκε αργά, με το τρίξιμο της καρέκλας του στο πάτωμα να ακούγεται πιο δυνατά μέσα στη σιωπή του δωματίου. Περπάτησε προς το μέρος της με μετρημένα βήματα, το πρόσωπό του ήταν ψύχραιμο, αλλά υπήρχε μια υποδόρια αίσθηση κάτι πιο ψυχρού στη φωνή του.