Τα γόνατα της Νάταλι ένιωσαν αδύναμα καθώς τον κοιτούσε, με το στήθος της να φουσκώνει από τις πανικόβλητες ανάσες της. Τον είχε υποτιμήσει. Είχε πιστέψει ότι μπορούσε να τη γλιτώσει, ότι δεν θα το μάθαινε ποτέ. Αλλά τώρα, η ενοχή ήταν πολύ βαριά για να την αντέξει.
“Τζον, δεν είναι αυτό που νομίζεις… Δεν ήθελα να γίνει έτσι. I-” “Μπορώ να βλέπω εδώ και μέρες”, είπε ήσυχα, κόβοντάς την ξανά. Κάθε λέξη βυθίστηκε βαθιά μέσα της σαν μαχαίρι. “Και είδα τα πάντα”