Το πρόσωπο της Νάταλι χλώμιασε, το δωμάτιο στριφογύριζε γύρω της καθώς προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που μόλις είχε πει. Μπορούσε να δει Είχε ανακτήσει την όρασή του Για πόσο καιρό Ταλαντεύτηκε ελαφρά, πιάστηκε από την πλάτη μιας καρέκλας για στήριξη, με την αναπνοή της να είναι ρηχή.
Ο Τζον την παρακολουθούσε, με την καρδιά του σε σύγκρουση. Την είχε αγαπήσει κάποτε – την αγαπούσε ακόμα, κάπου βαθιά κάτω από τα στρώματα της προδοσίας και του πόνου. Αλλά δεν υπήρχε επιστροφή από αυτό. Η γυναίκα που στεκόταν μπροστά του δεν ήταν εκείνη που είχε παντρευτεί πριν από τόσα χρόνια.