Ήταν μια αποπροσανατολιστική εμπειρία, που τον έκανε να συνειδητοποιήσει έντονα τους περιορισμούς του, αλλά βαθιά μέσα του λαχταρούσε να ανακτήσει την αίσθηση ασφάλειας που είχε χάσει στο σκοτάδι. Ένα βράδυ, το χέρι της Νάταλι τον άγγιξε στο πρόσωπό του σε μια σπάνια στιγμή στοργής και η φωνή της μαλάκωσε καθώς ψιθύρισε: “Με κοιτάς ακριβώς μπροστά σου”
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά – το είχε κάνει. Τα μάτια του είχαν ενστικτωδώς συναντήσει τα δικά της, και για πρώτη φορά ο Τζον αναρωτήθηκε αν υποψιάστηκε ότι μπορούσε να δει ξανά. “Ε… απλώς η μυϊκή μνήμη”, τραύλισε, γυρνώντας γρήγορα στο πλάι, προσποιούμενος ότι ψάχνει το μαξιλάρι του.