Η αγριόγατα οδήγησε γρήγορα την Κέιτι μακριά από το νοσοκομείο και μέσα στο δάσος. Η αίσθηση του επείγοντος γινόταν όλο και πιο έντονη γύρω τους, κάνοντας κάθε θρόισμα φύλλου και κάθε μακρινό κελάηδημα κουκουβάγιας να μοιάζει πιο έντονο. Το φως του φεγγαριού πρόσθεσε μια μυστηριώδη, ελαφρώς τρομακτική αίσθηση στο δάσος. Η Κέιτι ένιωθε ότι έπρεπε να εμπιστευτεί τον αγριόγατο, παρόλο που όλα γίνονταν όλο και πιο μυστηριώδη και λίγο τρομακτικά.
Με τρεμάμενα δάχτυλα, η Κέιτι έβγαλε το τηλέφωνό της και κάλεσε τον αριθμό του Πίτερ, ενός φιλικού ειδικού στα ζώα. Όταν ο Πίτερ απάντησε, η φωνή του ήταν μια καθησυχαστική παρουσία μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα. “Κέιτι, τι συμβαίνει;” ρώτησε με γνήσια ανησυχία στον τόνο του.